ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο της Λάρνακας στις 23:30.

Μετά από 20 λεπτά και αφού είχαμε πάρει τις βαλίτσες, ξεκινήσαμε για τη Λευκωσία και πιο συγκεκριμένα για τον Στρόβολο.


Κάποια στιγμή, φτάνοντας κοντά στο ΓΣΠ, το γήπεδο του Αποέλ και της Ομόνοιας, το παιδί που με φιλοξενεί, μου δείχνει στο βάθος κάτι φώτα που αναβοσβήνουν.

Το μυαλό μου πήγε σε κάποιο πάρκο, σε κάποιο αξιοθέατο. Σίγουρα δεν πήγε στην Τούρκικη σημαία. Αυτή που βρίσκεται πάνω σε ένα ύψωμα. Μια από τις μεγαλύτερες στον κόσμο. Έχουν το θράσος και την φωτίζουν το βράδυ.

Φαίνεται από χιλιόμετρα μακριά. «Είναι σαν να σου μιλάει η σημαία. Σαν να σου λέει ότι ακόμα και αν θες να το ξεχάσεις, εμείς θα σου το θυμίζουμε. Είμαστε εδώ και είμαστε Τούρκοι.»

Η φράση που συνοδεύει τη σημαία σημαίνει: Πόσο χαρούμενος είναι αυτός που μπορεί να πει ¨είμαι Τούρκος¨.


Ξεπερνάς αυτό το σοκ όπως ακριβώς ξεπερνάς και το πολιτισμικό σοκ, βλέποντας τα αυτοκίνητα να κινούνται στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που έχεις συνηθίσει. Η θέση του οδηγού στα δεξιά του αυτοκινήτου.

Οι πινακίδες του αυτοκινήτου με λατινικά γράμματα.

Έχουν περάσει πολλά οι Κύπριοι. Είναι εμφανέστατο από τα διάφορα κατάλοιπα που άφησαν οι Άγγλοι και οι Τούρκοι. Με μια πρώτη ματιά αναρωτιέσαι πως γίνεται να είναι τόσο ήρεμοι. Προφανώς έχουν συμβιβαστεί με την ιδέα. Εξάλλου αρκετοί Κύπριοι συνεργάζονται με τους Τούρκους της άλλης πλευράς.

Βόλτα στο κέντρο της Λευκωσίας και πιο συγκεκριμένα στην οδό Λήδρας.

Μπαίνουμε στην πράσινη γραμμή. Αυτή που χωρίζει τις 2 πλευρές.



Δείτε τις υπόλοιπες φωτογραφίες στο http://ymagblog.blogspot.com/2009/04/1_14.html